Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες

Σαν να ψάχνεις τη ζωή σου μες τη λήθη...

Αντικαταθλιπτικά ταξίδια σέρνουν τη ψυχή μας αναζητώντας το άγνωστο, τη ψευδευσηση ότι είμαστε ευτυχής, χαρούμενοι και ίσως λίγο ικανοποιημένοι από το ταξίδι. Είμαστε βεβαια οντα υλιστικά που ικανοποιούνται μονο με το προορισμό, το τελικό προϊόν που πάντα είναι δημιούργημα της δικης μας εγωιστικής υπέρ φαντασίας. Δε μας φτάνουν τα λίγα, η μια εμπειρία που αποκτάμε στη πορεία, θέλουμε πολλά, πολλά και ας καούμε. Πάλι θα τα μετατρέψουμε αλλιώς, θα τα ερμηνέψουμε με το τρόπο που συμφέρει το μυαλό μας. Είπαμε είμαστε οντα! Ξέρουμε ότι τα κύματα ξεπερνάνε το καράβι και όμως σαλπάρουμε, φεύγουμε να μάθουμε τα μυστικά που κάνουμε ότι δε γνωρίζουμε κι όμως τα ζήσαμε πριν. Θα καούμε θα γίνουμε σταχτη και πάλι με όλα τα κομμάτια θα ξεκινήσουμε από την αρχή.Δε θέλουμε να θυμόμαστε πολλές φορες, εσκεμμένα ξεχνάμε, διαγράφουμε, παραβλέπουμε. Κάτι κάνουμε πάντως και πάλι από την αρχή.
Είμαι εγώ, αγαπάω τον εαυτό μου πληγώνω τον εαυτό μου. Είμαι εγώ, αρχή και τέλος της συνείδησης μου μέσα και έξω από το κορμί μου. Είμαι εγώ, κουμάντο μου κάνουν οι αναμνήσεις μου, τα θέλω της ζωής μου και τα "δε βαριέσαι". Βαρέθηκα...
Η ζωή μοιάζει με αυτοκίνητο δίχως φρένα, άμα είσαι αισιόδοξος την παρομοιάζεις και με ποδήλατο, όπως όταν ήμασταν παιδιά, έβαζες το πόδι και με τίμημα το παπούτσι σου σταματούσες ένα βήμα πριν χτυπήσεις. Ακόμα να μάθουμε να σταματάμε, μεγαλώσαμε αλλα όταν είδαμε πως η ζωή δε σταματάει όπως το ποδήλατο,τουμπάραμε στη πρώτη στροφή...
Και εμείς ακόμα να βάλουμε μυαλό ακόμα να παλεύουμε με τα λάθη μας και να σκεφτόμαστε τη φταίει, φίλοι και γνωστοί μα το δικό μας το κεφάλι έχει πολλά να τόσα πολλά που κόλλησαν τα πάντα. Αγάπες περαστικές, λάθη, αναμνήσεις που δεν έσβησε ο χρόνος. Ο γνωστός σε όλους μας Καρυωτάκης είχε πει πως "Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες"  λίγες δεκαετίες μετά ήρθαν οι απόγονοι της ροκ  για να μας που ότι είμαστε "σύρματα τεντωμένα", Είτε το ένα Είτε το άλλο θα σπάσουμε με το παραμικρό. Διάλεξε και πάρε...