Μικρό ταξίδι

Για που με αφίσες και πας
ποια μοίρα άραγε σε διοικεί

ο άνεμος λένε σπρώχνει ότι αγαπάς
πριν φύγεις δώς μου ακόμα ένα φιλί.

Μικρό ταξίδι σέρνει η ζωή
μα εγώ νομίζω πως σε χάνω
θα γύρω και θα ψάχνω τη μορφή
που έβαλα από εμμένανε πιο πάνω.

Οι δρόμοι μαύροι, ερημικοί
οι άνθρωποι κοιμούνται μονοι
στο τίποτα η αγάπη καρτερεί
μας λιώνει και μας καεί όπως το χιόνι.

Να 'ρθείς και να με πιάσεις δυνατά
μια νύχτα που δε θα θυμάμαι
του κόσμου τα αιώνια στραβά
χαρες και ερωτα να τους πουλάμε.

Μα έρχονται μέρες που λέω δε θα τη βγάλω
σε μια ώρα θα έχω κάνει ένα πακέτο
ένα καρκίνο κέρασε με παραπάνω
ούτος η άλλως έμαθα όλα να τα αντέχω.

Για εμάς

Θα 'θελα να 'τανε ο κόσμος διαφορετικός
να 'χε λιγάκι κατανόηση να είν' υπομονετικός,
να σε αγαπάει όταν θα ανοίξεις τα χερια να αγκαλιάσεις
κι όχι όταν θα δείξεις να δικάσεις.

Να μη μαθαίναμε τη πάει να πει εξουσία
να μη βιώναμε καμια τρομοκρατία,
αντί για κλάμα να προσφέραμε ελπίδα
να απολαμβάναμε τη κάθε ηλιαχτίδα.

Θα ήθελα το πρωινό που θα χαράξει
στην αταξία του μυαλού να βάλει μια τάξη,
κι όταν τον άσο στο μανίκι μου θα 'χουν πετάξει
να 'ρθει ένας ξένος να μου πει, 'Εγώ είμαι εδώ, Εντάξει;'

Μίζεροι

Kλείνω τα ματια να μη δω όσα έταξα στον εαυτό μου
που όλο κλαίει τελευταία και βουλιάζει στο πλευρό μου,
έστω για λίγο να αρνηθώ τι μίζερη μου οντότητα
τη σάπια που αγάπησα πικρή προσωπικότητα.

Όπου και αν κοιτάξω βλέπω μάτια βουρκωμένα
υπολείμματα μοναχα απ το χρόνο σβησμένα,
και όλοι εκείνοι που διπλα μου στάθηκαν
γίνανε φοίνικες και οι στάχτες σκορπίστηκαν.

Άραγε να φορέσω ακόμα μια μάσκα;
Ίσως να μη προφτάσω, τις αποκριες, το πάσχα,
και αν θα κλάψουν; Κανένας να μη κλάψει
η μονη ευχή που κάνω η ψυχή μου να πετάξει.

Για εκείνη...

Έχω καιρό να νιώσω πως υπάρχω και αναπνέω
μάνα γιατί με γέννησες; Πες μου εγώ που φταίω;
Έχω καημούς να αισθανθώ, πόνους να αντικρίσω

και κάθε μέρα προσπαθώ μη τύχει και διαλύσω.

Πολλές φορές μου τόνιζες το "Αχ" στις αναμνήσεις
σε μια ζωή όλο βάσανα, τι θες να ξανά ζήσεις;
Μάνα από όταν με γέννησες όλοι έχουν απαιτήσεις
της κοινωνίας έχασα τις οδηγίες χρήσης.

Πως; Τι εννοείς; Πια ευκαιρία;
Όταν πάλευα με δαίμονες, χανόμουν στα θρανία,
είχα νιώσει την απόρριψη κι όλα ήταν μια απάτη
κάθε γέλιο, κάθε δάκρυ ήταν της θλίψης μου κομμάτι.

Απληστία

Έχει στιγμές που σκέφτομαι τη τραγική ειρωνεία
σε εκείνους που εμπιστεύομαι ανθίζει η απληστία,
ποσο αξίζει να σταθείς στα περασμένα λόγια
στα δήθεν που σωπαίνουνε του χρόνου τα ρολόγια.

Προσπάθησα πολλές φορές σαν μ' άφησαν μονάχο
βλέπεις είναι οι άνθρωποι του κόσμου το κακό,
πόσες νυχτιές με κρίνανε για όσα δε θέλω να 'χω
εκείνοι που λατρεύουνε το κάθε τι υλικό.

Ύστερα μεγαλώσαμε μέσα σε ένα ξενύχτι
κάποιοι με συναισθήματα αξίες και τιμή,
ενάντια στα χρήματα του κάθε λωποδύτη
χλευάζοντας το υπόβαθρο που φτιάχνει τη ζωή.

Η γνωριμία

Σήμερα συστήθηκα στον άλλο εαυτό μου
αυτόν που τόσα χρονια με κρατάει στη σιωπή
εκείνον που με βάφτισε συνώνυμο του τρόμου
και του 'πα "πας γυρεύοντας δε θα είμαι πια εσύ".

Σήμερα ξανάζησα τους πιο τρελούς εφιάλτες
ξυπνήσανε στη μνήμη μου σκοτάδια και καημοί
μένα πλάτη χαμόγελο μου λέει "να θυμάσαι,
όσο κι αν τρέχεις μακρυά πάντα θα είμαι εσύ".

"Όσο θα υπάρχουν κύματα θα λιώνουνε τα βράχια"
ομόλογο φοβόμουνα τι άλλο θα μου πει,
"όσο υπάρχω εγώ εσύ θα γίνεσαι κομμάτια
μου ανήκει όλο το είναι σου ωσότου να χαθεί".

Η Πείνα

Βάφτισες κόσμο άτρωτο και του 'δωσες συμπόνια
να πολεμούν όλοι μαζί για τη καταστροφή σου,
σε ζήσαν οι πρόγονοι μας, σε φάγανε τα χρονια
κ' η νεολαία ανήμπορη μπροστά στη δύναμη σου.

Πόσοι ακόμα θα χαθούν απ' τα χρυσά σου δόντια
'κείνα που καταστρέψανε ανθρώπους και γενιές,
πάντα θα είναι δύσκολα τα επόμενα μας χρονια
και θα ζητάμε όνειρα σε σάπιες αγκαλιές.

Χάρισες πόνο άπλετο και φως στα απωθημένα
να βλέπουν οι νεόπλουτοι τι είναι οι μικροαστοί,
σκούριασαν οι ελπίδες μας σαν ξεχασμένα τρένα
που πέθανε ο οδηγός κάπου στη διαδρομή.

Τα χρόνια της απόγνωσης

Όλα τα χρόνια άδοξα περάσανε και άφησαν
μια γέρικη ανάμνηση να στέκει λυπηρή,
οι επιλογές που παίνευα γοργά με οδήγησαν
να αναζητάω αμοναχός μια καινούρια αρχή.

Σαν μανιακές με κυνηγάνε οι κατάρες
παιδεύουσι τέκνα οι αμαρτίες των γονιών,
αναρωτιέμαι αν στο δρόμο έχει κι άλλες
αφού είμαι μόλις είκοσι χρόνον.

Όμοιος στους ομοίους φαντάζομαι πως είμαι
κι όμως ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός,
ταλαιπωρούν οι σκέψεις μου ολόκληρο το είναι
σαν με σκορπάει στον άνεμο παράφρονας καιρός.

Έρωτας: οι αυταπάτες

Απόψε η χαρά μας ξέχασε και έχουμε μείνει μόνοι
άραγε που είσαι αστέρι μου για πια αγκάλη φεύγεις,
γέμισε το δωμάτιο με μια άρρωστη σκόνη
απ' τη στιγμή που άρχισες δειλά να με αποφεύγεις.

Απόψε ο έρωτας φούντωσε απ' τη μελαγχολία

μου ξύπνησε όλες τις στιγμές από τη θύμηση σου,
ίσως και να 'ναι μάθημα μια ακόμα τιμωρία
που θέλησα να δώσω φως στη σκοτεινή ζωή σου.

Απόψε μου ήρθε στο μυαλό μια σκέψη μπερδεμένη
ίσως να μη διαφέρουμε όσο είχα φανταστεί,
αγάπη έδινα παντού και τρέχαν σαν διωγμένοι
τα ίδια λάθη κάνουμε σε 'τούτη τη ζωή.

Σήμερα οι αυταπάτες μας μοιάζουνε διχασμένες
στάζουνε μέλι εδώ και φάρμακο πιο εκεί,
μορφές που γίναν αυλές, άλλοτε αγαπημένες
κάνουν την ιστορία μας θανάτου προσευχή.

Αύριο θα ξεχάσουμε μέχρι και το όνομα μας
ποιος θα θυμάται άραγε τον έρωτα αυτό,
τριαντάφυλλα που άπλωσαν τα αγκάθια στη καρδιά μας
μας δείχνουν πως οι έρωτες πεθαίνουν στο καιρό.

Χαρακίρι

Τόση αβεβαιότητα μας στοίχειωσε τη σκέψη
μήτε να θέλω να σωθώ, μήτε η καρδιά να αντέξει,

ότι από εμένα απέμεινε στη παλιοκάμαρα σου
λησμόνησε το μη βρεθώ μπροστά στα σχέδια σου.

Θυμάμαι όλα τα λόγια σου, γλυκά και στοιχειωμένα
όσα μου άγγιξαν τη ψυχή και αφέθηκα στο ψέμα,
μια οπτασία ευφάνταστη τα καστανά σου μάτια
γκρεμίσανε των ισχυρών τα αδύναμα παλάτια.


Πόσες σκιές περάσανε ξοπίσω απ τη δικιά σου
αφήνοντας το μαύρο τους αντίκρυ στη ψυχή,
Μονάχος μου ακροβατώ στα ψεύτικα φιλιά σου
στο χαρακίρι που έσπειρες για εμένα στη ζωή.

Έρωτας σακάτης

Μέτραγα το κόσμο μου μέσα σε ένα δείλι
τι όμορφο ξημέρωμα χαράζει η αγκαλιά σου,
τα λάθη που θυμήθηκα μου ανάβουν το φυτίλι
κι όλο φωνάζουν δυνατά να φύγω μακρυά σου.

Το είναι μου ανήμπορο για να σκεφτεί πως ήμουν

μήπως και το ελάχιστο σωθεί απ' το παρελθόν,
σε ένα σταθμό αξέχαστα με ρώτησαν ποιος ήμουν
και δε θυμόμουν μάτια μου τι ήθελα απ' το παρών.

Εσύ που έχεις τη δύναμη πάντα να με ανασταίνεις
όταν τα βράδυα πνίγομαι στον σκέψεων τα νερά,
ίσως μια μέρα σαν και αυτή να αρχίσεις να μακραίνεις
και εγώ σαν μισοφέγγαρο θα σβήνω στα ρηχά.