Ο καιρός που έχεις μια ζωή μπροστά σου...

Γιατί ;;;

Διάβαζα εχθές στην ανιαρή και άσκοπη πλοήγηση μου στο κόσμο του μηδέν και ένα κάποια τυχαία αποφθέγματα, το μάτι μου έπεσε σε ένα πολύ βαθυστόχαστο, πολυσυζητημένο και ειρωνικό σχόλιο που έλεγε πως η βάση του έθνους είναι η παιδεία της νεολαίας. Ποίας νεολαίας και ποίας παιδείας αναρωτήθηκα, τι από τα δυο έχει απομείνει σήμερα; Έχω την ατυχία να θεωρούμε κομμάτι της γενιάς που θα βιώσει καταστάσεις δευτερου παγκοσμιου στο άμεσο μέλλον, μορφωμένος από τις ικανότητες των αμόρφωτων εκπαιδευτικών - μετρ του κάποτε νεοπλουτισμού και της πολυθρόνας μα πάνω από όλα έχω την ατυχία να λέγομαι άνθρωπος, η καλύτερα την τύχη να παραμένω άνθρωπος σε μια γωνιά της γης με 11 εκατομμύρια "νέκρο-ζώναντους" οργανισμούς.

Εκείνοι οι καθηγητές που κάποτε έγλυφαν το δικομματισμό για μια καρεκλα διπλα από το σπίτι τους με πενθήμερη εργασία και αποδοχές εξωπραγματικές. Μια ζωή μέσα στην αφθονία,τα ακριβά κρασιά και το μπον φιλέ, ονείρο του επιτυχημένου οικογενειάρχη, επίδειξη ισχύς της κυβέρνησις και των λοιπών πολιτικών που μας πρόσφεραν με τιs διοικητικές τους ικανότητες και την αλάνθαστη δημοκρατία τους μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μετρα μας, με μονο μια ψήφο για τους άντρες, και λίγο κωλαράκι για το κάτι τις παραπάνω στις όμορφες νεοδιορισμένες "εκπεδευτίνες" μας που μόλις αποφοίτησαν από το ναό της μόρφωσης που ονομάζεται ΑΤΕΙ.

     Σήμερα το όνειρο έγινε εφιάλτης και η τράπεζα θέλει τα λεφτά της πίσω. Πλέον το μπον φιλε κοστίζει κάτι παραπάνω από το σημερινό μεροκάματο και τα χρυσά κουταλια στο τραπέζι που άλλοτε  στα πάτωματα των χλιδάτων ξενοδοχείων οι κυριες πιο δυνατά γονατιστές παρακαλούσαν βλέποντας το κύρος τους απο το πάτωμα στο τραπέζι, βρέθηκαν στα σημερινά ενεχυροδανειστήρια για να σπουδάσει η φτωχή κορούλα τους κάποια παπαριά που καμιά σχέση δεν έχει με τη πραγματικότητα. Εκεί στους απογόνους των μαυραγοριτών μετά τη λήξη του δευτερου παγκοσμιου πολεμου oπου πωλούσαν οι πρόγονοι μας όλοι τους τη προίκα για να έχουν οι γονείς μας ένα ρούχο το χειμώνα....

   Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια συζήτηση με μια "καθηγήτρια" όταν ήμουν στο λύκειο η οποια μου "εκμυστηρεύτηκε" πως το μηνιάτικο της έπειτα από δέκαπέντε χρονια στον εκπαιδευτικό τομέα ανέρχεται μοναχα στα 1.400E(!!!) Αλήθεια, σήμερα λεγόμαστε τυχεροί αν δυο μηνιάτικα μας αγγίζουν αυτό το ποσό. Φυσικά, ο άνθρωπος είναι όπως μάθει, τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους λέει ο λαός. Ένας φαύλος κύκλος που δε θα σταματήσει ποτε, αυτοί με έμαθαν να γράφω, αυτοί θέσπισαν τις πρώτες ιδεολογικές βάσεις στο μυαλό μου και αυτοί θα διδάξουν στα παιδιά μου, όλα είναι θέμα νοημοσύνης. Έχεις το μυαλό να ξεφύγεις; Τότε καν' το...

   Μέσα σε ένα δημοκρατικό σύστημα γεμάτο ήθος και αξιες, από την εποχή που μοίραζαν τα λεφτά στο κόσμο για τους ψήφους, χρήματα προερχόμενα από παράνομα δάνεια αφού ο κόσμος όταν του δίνεις κάτι λέει απλά ευχαριστώ δε κοιτάει ποτε παραπάπερα, έως και σήμερα με βίλες - αναψυκτήρια, μίζες σε ανώνυμες εταιρείες,παρακρατήσεις και διαφθορά που ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας δημιουργήθηκε η φανταστική κοινωνία μας. Μια κοινωνία αρκετή για να σκοτώσει τα ίδια τα παιδιά της γεμάτη από αδιάφορα πρόβατα που κλαίγονται για αυτά που δεν έχουν,  ένα απόλυτο μηδενικό, μια ζωή χωρίς προοπτικές χωρίς ουσία και νόημα, ο ένας τρώει τον άλλο για πέντε δραχμές, οι δουλειές λιγόστεψαν και τα θέλω των εργοδοτών έγιναν περισσότερα. Τι κρίμα που εμείς θα πληρώσουμε τα λάθη των άλλων...

   Σόι πάει το βασίλειο, έτσι λοιπών και η δικια μας νεολαία χαμένη σήμερα στο κόσμο του internet και της πρέζας. Δήθεν συνειδητοποιημένοι "ψεφτο"-επαναστάτες ακολουθούν τυφλά ξεπεσμένες "...ideologies" του παρελθόντος με τους μεν και τους δεν να έχουν σκατά στο κεφάλι τους.Αναρωτιέμαι πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν σε εκείνους που έσφαζαν τα παιδιά με κονσερβοκούτια στο μελιγαλά, μα φυσικά είναι απλό! Όσο ο εκπαιδευτικός βολεύεται δε τον νοιάζει το παρελθόν, όσο ο γονιός ποτε δεν μπήκε στη διαδικασία να μιλήσει στο παιδί του θα συνεχίσουν να βγαίνουν κομπλεξικοί, χαρτογιακάδες και βουλευτές. Όλα είναι μια αλυσίδα, το ένα φέρνει το άλλο και πραγματικά λυπάμαι για τη γενιά μου, λυπάμαι για τις επόμενες που θα ακολουθήσουν μα όσο εγωιστικό και αν ακούγεται λυπάμαι για εμενα,γιατί  δεν ανήκω στη κοινωνία σας...Όσο κι αν προσπαθήσατε να με εντάξετε χρονια τώρα....

Καληνύχτα Ελλάδα, θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω...