Φίλε

Ψάχνω να βρω στον ήλιο φως και πλάνη στα όνειρα μου,
μα είναι μικρές πικρές σιωπές που κλέψαν οι εωσφόροι.
Ξάνφου πως μετατρέπεται σε θίασο η καρδια μου,
και οι φίλοι πρωταγωνιστές που δεν τους παν οι ρολοι.

Μια κυριακή με ξαστεριά νταμάρι ερειπωμένο,

σκοτάδι ματια κρύσταλλα και δάκρυα στεγνά.
Πως έγινε και τ' όνειρο μου μοιάζει πλέον χαμένο,
πως πρόδωσαν μια χαραυγή τη πιο ζεστή αγκαλία.

Λίγοι μου απομείναντες σεμνοί και αγαπημένοι,
τούτα το λόγια γίνονται του τέλους η αρχή.
Ο τόπος που μεγάλωσα μοιάζει να μη με θέλει
κι άνθρωποι που αγάπησα σκληραίνουν πιο πολύ.

Πως μοιάζετε με αγάλματα που σκύβουν το κεφάλι,
στο αιώνιο της μνήμης μου απέραντο βυθό.
Μαζί με εσάς ναυάγησα κοντά σας να με πάλι,
ίσως να ανοίξω και φτερά,
Θα σέρνομαι δε θα πετώ.