Η ζωή, όπως λιώνει το κερί

Έμεινα στο πάτωμα
για χρόνια να κοιτιέμαι,
"κορμί νεκρό που χάνεται"
όλοι οι γνωστοί με λένε.

Τυφλός στους τόσους, ήσυχος
με πόνους στο εγώ μου,
θέλω να κλαις πιο δυνατά
σαν νιώσεις το χαμό μου.

Λιώνουν τα χρόνια μου γοργά
κερί του κάτω κόσμου,
τώρα νυχτώνει μέσα μου
και εγώ χάνω το φως μου.



Μια λίμνη από κλάματα
και τη ψυχή για βάρκα,
με οδήγησαν μονάχο μου
στου θανάτου τη στράτα.

Τώρα ματώνουν οι σιωπές
για όσα δεν ειπωθηκαν,
δακρύσανε οι πιο σκληροί

κι αδύναμοι  λαβώθηκαν