Απληστία

Έχει στιγμές που σκέφτομαι τη τραγική ειρωνεία
σε εκείνους που εμπιστεύομαι ανθίζει η απληστία,
ποσο αξίζει να σταθείς στα περασμένα λόγια
στα δήθεν που σωπαίνουνε του χρόνου τα ρολόγια.

Προσπάθησα πολλές φορές σαν μ' άφησαν μονάχο
βλέπεις είναι οι άνθρωποι του κόσμου το κακό,
πόσες νυχτιές με κρίνανε για όσα δε θέλω να 'χω
εκείνοι που λατρεύουνε το κάθε τι υλικό.

Ύστερα μεγαλώσαμε μέσα σε ένα ξενύχτι
κάποιοι με συναισθήματα αξίες και τιμή,
ενάντια στα χρήματα του κάθε λωποδύτη
χλευάζοντας το υπόβαθρο που φτιάχνει τη ζωή.



Όμως ποτέ δε σκέφτηκα στα αλήθεια που οδεύω
αν όντως δεν υπάρχουνε άνθρωποι διχασμένοι,
από παιδί σκεφτόμουνα πως είμαστε χαμένοι
με τη ψυχή να σπαρταρά στο φως σαν σταυρωμένη.