Για εκείνη...

Έχω καιρό να νιώσω πως υπάρχω και αναπνέω
μάνα γιατί με γέννησες; Πες μου εγώ που φταίω;
Έχω καημούς να αισθανθώ, πόνους να αντικρίσω

και κάθε μέρα προσπαθώ μη τύχει και διαλύσω.

Πολλές φορές μου τόνιζες το "Αχ" στις αναμνήσεις
σε μια ζωή όλο βάσανα, τι θες να ξανά ζήσεις;
Μάνα από όταν με γέννησες όλοι έχουν απαιτήσεις
της κοινωνίας έχασα τις οδηγίες χρήσης.

Πως; Τι εννοείς; Πια ευκαιρία;
Όταν πάλευα με δαίμονες, χανόμουν στα θρανία,
είχα νιώσει την απόρριψη κι όλα ήταν μια απάτη
κάθε γέλιο, κάθε δάκρυ ήταν της θλίψης μου κομμάτι.



Πάντα στα μαύρα έντυνα τα πιο ζεστά μου χρόνια
με το μυαλό ταξίδευα με τ' άλλα χελιδόνια,
μα τι θα αλλάξει; Σε πια μοίρα με έχεις τάξει;
Ίσως προλάβω να σωθώ πριν η ψυχή πετάξει.

Λυπάμαι που δεν έγινα κάτι να καμαρώνεις
γεμάτη περηφάνια τα μάτια να βουρκώνεις,
να λες "αυτός ο άνθρωπος είναι ο μονάκριβος μου"
η ανατολή, η δύση μου και ολόκληρο το φως μου.

Εκεί όμως με έβγαλε να γράφω για τα πάθη
σαν μαραμένος ποιητής που χάθηκε στα λάθη,
στη πιο μεγάλη απάνθρωπη δαιμονισμένη ώρα
τα αστερια με προδίδουνε και με σκορπάει η μπόρα