Πάει αρκετός καιρός από το προηγούμενο blog, τη πρώτη "χαρμολύπη" που ξεκίνησε πριν περίπου τρία χρονια.
Από τότε μέχρι σήμερα πολλά άλλαξαν, πολλά όμως παρέμειναν ίδια, ίδια να μας θυμίζουν πως κάποιοι άνθρωποι και κάποιες κατάστασης τείνουν να παραμένουν ως έχουν. Μια μέρα λοιπών, ένιωσα την ανάγκη να σταματήσω να γράφω, αλλα και να ξεχάσω όλα όσα είχα γράψει. Βλέπετε κάποιες φορες οι διαφορες περίοδοι στη ζωή μας παίζουν σημαντικό ρολο για τις επακόλουθες πράξεις μας αλλα και τη ζωή μας γενικά, έτσι λοιπών έδωσα ένα "τέλος" στη "χαρμολύπη".
Αρκετό καιρό μετά με μια νέα δικη μας εκδοχή για να μπορούμε ξανά να γεμίζουμε τούτο το κόσμο με τις σκέψεις μας κάθε είδους, γεμάτες γέλιο, χαρά, παράπονο και προβληματισμό.Με τον ίδιο τρόπο που γράφαμε στο δικό μας χώρο έκφρασης.
Μια υπόσχεση μένει μοναχα στον εαυτό μου, όχι για εδώ, όχι για το περιεχόμενο. Μια υπόσχεση ζωής, η ζωή πλέον δεν βρίσκετε εδώ μέσα αλλα έξω, έξω με τους φίλους τη παρέα και το καθημερινό τρέξιμο, έξω στους ανθρώπους που σπάνε τη ρουτίνα αλλα και εκείνους που είναι κομμάτι της, σε εκείνους που αφόρητα αποζητάνε μια γωνια στο κόσμο αλλα και σε εκείνους που τις γεμίζουν με περηφάνια και αυτοσεβασμό, δείχνοντας ότι αξίζουν να βρίσκονται εκεί και πως ακόμα και αν φύγουν θα θυμόμαστε ότι υπήρξαν. Η ζωή δεν είναι εδώ μέσα, πάμε λοιπών να τη ζήσουμε και ας κλέψουμε πέντε λεπτά να την αποτυπώσουμε εδώ.
Καλή αρχή Χαρμολύπη 10/6/2011
Από τότε μέχρι σήμερα πολλά άλλαξαν, πολλά όμως παρέμειναν ίδια, ίδια να μας θυμίζουν πως κάποιοι άνθρωποι και κάποιες κατάστασης τείνουν να παραμένουν ως έχουν. Μια μέρα λοιπών, ένιωσα την ανάγκη να σταματήσω να γράφω, αλλα και να ξεχάσω όλα όσα είχα γράψει. Βλέπετε κάποιες φορες οι διαφορες περίοδοι στη ζωή μας παίζουν σημαντικό ρολο για τις επακόλουθες πράξεις μας αλλα και τη ζωή μας γενικά, έτσι λοιπών έδωσα ένα "τέλος" στη "χαρμολύπη".
Αρκετό καιρό μετά με μια νέα δικη μας εκδοχή για να μπορούμε ξανά να γεμίζουμε τούτο το κόσμο με τις σκέψεις μας κάθε είδους, γεμάτες γέλιο, χαρά, παράπονο και προβληματισμό.Με τον ίδιο τρόπο που γράφαμε στο δικό μας χώρο έκφρασης.
Μια υπόσχεση μένει μοναχα στον εαυτό μου, όχι για εδώ, όχι για το περιεχόμενο. Μια υπόσχεση ζωής, η ζωή πλέον δεν βρίσκετε εδώ μέσα αλλα έξω, έξω με τους φίλους τη παρέα και το καθημερινό τρέξιμο, έξω στους ανθρώπους που σπάνε τη ρουτίνα αλλα και εκείνους που είναι κομμάτι της, σε εκείνους που αφόρητα αποζητάνε μια γωνια στο κόσμο αλλα και σε εκείνους που τις γεμίζουν με περηφάνια και αυτοσεβασμό, δείχνοντας ότι αξίζουν να βρίσκονται εκεί και πως ακόμα και αν φύγουν θα θυμόμαστε ότι υπήρξαν. Η ζωή δεν είναι εδώ μέσα, πάμε λοιπών να τη ζήσουμε και ας κλέψουμε πέντε λεπτά να την αποτυπώσουμε εδώ.
Καλή αρχή Χαρμολύπη 10/6/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου