Στιγμές...

Σήμερα θέλω να σταθώ στις στιγμές, αξίζει να ζήσεις τη στιγμή αδιαφορώντας για τις συνέπειες? Δηλαδή όταν ξέρεις ότι μια κατάσταση έχει τελειώσει, όλα είναι τελειωμένα η ακόμα καλύτερα νεκρά. Αξίζει να επιμένεις ότι υπάρχουν στιγμές που θες να συνεχίσεις ακόμα να νιώθεις; Μετά τι γίνεται; Ποιος θα με θυμάται Μάλλον ο εαυτός μου που νιώθει όμορφα για τη στιγμή αλλα και ξεφτίλα για την αδυναμία του να βάλει ένα τέρμα σε αυτά που τον ταλαιπωρούν ως μια μόνιμη κατάσταση. Πλακα πλακα αφήνουμε τις στιγμές και μας κάνουν κουμάντο αδιαφορώντας για το μετά, βεβαια πολλές φορες το θέλουμε και φυσικά το επιδιώκουμε. Δε γνωρίζω αν είναι σωστό αν τα "πρέπει" που κουβαλάμε μέσα μας είναι οι ενδοιασμοί οι οποιοι μας κάνουν να αποφεύγουμε κάποια πράγματα η αυτά που μας ωθούν προς αυτά, η περιέργεια για το καινούριο το άγνωστο η απλά το παλιό και γνώριμο που θέλουμε να ξαναζήσουμε.
Δε γαμιέται? Δικη μας είναι η ζωή, ας την ζήσουμε!