Χαρακίρι

Τόση αβεβαιότητα μας στοίχειωσε τη σκέψη
μήτε να θέλω να σωθώ, μήτε η καρδιά να αντέξει,

ότι από εμένα απέμεινε στη παλιοκάμαρα σου
λησμόνησε το μη βρεθώ μπροστά στα σχέδια σου.

Θυμάμαι όλα τα λόγια σου, γλυκά και στοιχειωμένα
όσα μου άγγιξαν τη ψυχή και αφέθηκα στο ψέμα,
μια οπτασία ευφάνταστη τα καστανά σου μάτια
γκρεμίσανε των ισχυρών τα αδύναμα παλάτια.


Πόσες σκιές περάσανε ξοπίσω απ τη δικιά σου
αφήνοντας το μαύρο τους αντίκρυ στη ψυχή,
Μονάχος μου ακροβατώ στα ψεύτικα φιλιά σου
στο χαρακίρι που έσπειρες για εμένα στη ζωή.



Μέσα μας πάντα έμενε μια αδικημένη πίστη
ψυχωτικά μας τσάκιζε το άδειο παρελθόν,
ένα πιστεύω έρμαιο στη καταθλιπτική μας φύση
πως θα ανατέλλουμε ξανά σαν άστρα στο παρόν.



ΥΓ:
Θα εμφανιστεί ο ερωτας σαν μια χαμένη θλίψη
που εξόρισαν οι άνθρωποι φοβούμενοι το πόνο,
και τότε θα αναγεννηθεί η αληθινή μας φύση
που αφήσαμε και χάθηκε στο περασμένο χρόνο.