Μέτραγα το κόσμο μου μέσα σε ένα δείλι
τι όμορφο ξημέρωμα χαράζει η αγκαλιά σου,
τα λάθη που θυμήθηκα μου ανάβουν το φυτίλι
κι όλο φωνάζουν δυνατά να φύγω μακρυά σου.
Το είναι μου ανήμπορο για να σκεφτεί πως ήμουν
σε ένα σταθμό αξέχαστα με ρώτησαν ποιος ήμουν
και δε θυμόμουν μάτια μου τι ήθελα απ' το παρών.
Εσύ που έχεις τη δύναμη πάντα να με ανασταίνεις
όταν τα βράδυα πνίγομαι στον σκέψεων τα νερά,
ίσως μια μέρα σαν και αυτή να αρχίσεις να μακραίνεις
και εγώ σαν μισοφέγγαρο θα σβήνω στα ρηχά.
Τότε θα είμαι άγγιγμα του ανέμου στα μαλλιά σου
να μη σκεφτείς πως πέρασα σαν μια οφθαλμαπάτη,
τότε θα είμαι άγγιγμα του πόνου στη καρδιά σου
πριν νιώσεις πως αφέθηκες σε 'να έρωτα σακάτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου