Όλα τα χρόνια άδοξα περάσανε και άφησαν
μια γέρικη ανάμνηση να στέκει λυπηρή,
οι επιλογές που παίνευα γοργά με οδήγησαν
να αναζητάω αμοναχός μια καινούρια αρχή.
Σαν μανιακές με κυνηγάνε οι κατάρες
παιδεύουσι τέκνα οι αμαρτίες των γονιών,
αναρωτιέμαι αν στο δρόμο έχει κι άλλεςαφού είμαι μόλις είκοσι χρόνον.
Όμοιος στους ομοίους φαντάζομαι πως είμαι
κι όμως ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός,
ταλαιπωρούν οι σκέψεις μου ολόκληρο το είναι
σαν με σκορπάει στον άνεμο παράφρονας καιρός.
Τώρα ξυπνάω χαράματα θολώνει η όραση μου
δε βλέπουνε τα μάτια μου απ' την σκόνη που είναι εδώ,
μέρα τη μέρα βάναυσα σαπίζει η ψυχή μου
και εγώ γυρεύω γιατρειά σε σ' έναν άγνωστο Θεό.
Σκυφτός στα μάτια όλων τους απόγνωση θυμίζεις
συναίσθημα που επικρατεί στη ψεύτικη ζωή,
βάστα γερά και μη μιλάς σε όποιον αντικρίζεις
κανείς στο δρόμο που περνάς δε θα εμφανιστεί.
31/3/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου