Μίζεροι

Kλείνω τα ματια να μη δω όσα έταξα στον εαυτό μου
που όλο κλαίει τελευταία και βουλιάζει στο πλευρό μου,
έστω για λίγο να αρνηθώ τι μίζερη μου οντότητα
τη σάπια που αγάπησα πικρή προσωπικότητα.

Όπου και αν κοιτάξω βλέπω μάτια βουρκωμένα
υπολείμματα μοναχα απ το χρόνο σβησμένα,
και όλοι εκείνοι που διπλα μου στάθηκαν
γίνανε φοίνικες και οι στάχτες σκορπίστηκαν.

Άραγε να φορέσω ακόμα μια μάσκα;
Ίσως να μη προφτάσω, τις αποκριες, το πάσχα,
και αν θα κλάψουν; Κανένας να μη κλάψει
η μονη ευχή που κάνω η ψυχή μου να πετάξει.



Στο λευκό, στο γκρίζο και στο μπεζ μου χρώμα
σαγαπώ να το θυμάσαι και αν δεν πρόφτασα ακόμα,
να σου δώσω όλα αυτά που φύλαγα για 'σένα
συναισθήματα του Γιώργου στις καρδιας του αίμα.

Πάντα θα γελάω και θα φέρομε παράλογα
καλά έλεγε ο γερος μου πως είμαι παρανάλωμα,
μα οι καιροί δυσκόλεψαν και οι αξιες τελειωσαν
έδιωξα τα όμορφα και όλα όσα μου δώσαν.

Και περπατώ μοναχος μου στους δρόμους στις πλατιές
τι κρίμα που οι αναμνήσεις μου φέρνουν σε αλητείες,
σε εκείνους που χαθήκανε για ένα παραμύθι
με μια βελόνα πάνω τους φύγανε για τη λήθη

Ίσως για αυτούς να γράφω και για αυτούς να λέω ακόμα
εκείνους που το όνειρο τους έθαψε στο χώμα,
αχ να ξερες για χάρη τους ποσο στεναχωριέμαι
από αυτά τους ξέφυγα μα απ' αλα δε κρατιέμαι.