να 'χε λιγάκι κατανόηση να είν' υπομονετικός,
να σε αγαπάει όταν θα ανοίξεις τα χερια να αγκαλιάσεις
κι όχι όταν θα δείξεις να δικάσεις.
Να μη μαθαίναμε τη πάει να πει εξουσία
να μη βιώναμε καμια τρομοκρατία,
αντί για κλάμα να προσφέραμε ελπίδα
να απολαμβάναμε τη κάθε ηλιαχτίδα.
Θα ήθελα το πρωινό που θα χαράξει
στην αταξία του μυαλού να βάλει μια τάξη,
κι όταν τον άσο στο μανίκι μου θα 'χουν πετάξει
να 'ρθει ένας ξένος να μου πει, 'Εγώ είμαι εδώ, Εντάξει;'
Αυτό θα ήθελα και εγώ από εσένα
να εκτιμάς όσα δε σου 'χάνε ταγμένα,
να είσαι λιγάκι πιο σκληρή και να αντέχεις
τις προσβολές και στις μικρές ψυχές που πέφτεις.
Αυτό θα ήθελα και εγώ από εμενα
να καταλάβω ότι όλοι είμαστε ένα,
κι αυτό το μίσος που έχω μες τα σωθικά μου
να γίνει εμφύλιος μέσα μου, να αλλάξουν τα μυαλά μου.
Άμα πεινάει ο διπλανός τρέξε να βοηθήσεις
και άμα σε κλέβει ο αδερφός κάτσε να του μιλήσεις,
μοναχοι μας θα αλλάξουμε αυτή τη παρωδία
ας κάνουμε τη κόλαση μια νέα ουτοπία.
Ήρθε ο καιρός να αλλάξουμε όλες τις συνήθειες
μας χαντακώσανε οι ψεύτικες αλήθειες,
αυτές που λέγαμε εμείς μιση ντροπή και ψέμα
να επανακτήσουμε το παιδικό αθώο βλέμμα.
Μα ήρθε η στιγμή να σταματήσω αυτό το λάθος
αφού το ξέρω δεν αλλάζω καταβάθος,
ένας γελοίος σερβιτόρος έχω γίνει
που ανέχεται αρρωστημένες ορέξεις και πίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου