Άστρο του πρωινού

Τούτο το βραδυ θέλω να βλέπω να γελάς, νιώθω σαν να έπεσαν τα αστερια από τον ουρανό, τι και αν δεν άνοιξα τη πόρτα να βγω έξω, μου φτάνει που το νιώθω, πάντα ένιωθα τις γκρίζες σου μέρες, τα ατελίωτα λόγια σου, το φαρμάκι που έσταζαν τα ματια σου.
Είναι παράξενος ο κόσμος αλήθεια, μα τι ψάχνω να βρω και εγώ, λες και τα ανούσια λόγια μου θα σώσουν τις λερωμένες ψυχές μας, ίσως όμως αν σε βλέπω να γελάς να αλλάξω διάθεση,ίσως και να με πάρεις μαζί σου μακρυά, μακρυά στα πιο τρελα ταξίδια σου παρέα με το πράσινο όπως είχες βαφτίσει άλογο μας.Είναι το δάκρυ ροδοπέταλο που σπάει την αλυσίδα για το άπειρο μα απλώνει την ομορφιά του πάνω σε πικρα αγκάθια.

Το σούρουπο με ζάλισε και έξω κάνει κρύο,
έλα και βρές μια φορα και πες μου το αντίο...

Στάζει μέλι η σκέψη μου και το αλκοόλ θολώνει τη ψυχή μου, σε βρίσκω σε αφήνω σε ψάχνω με ζητάς και ο μονόλογος του τρελού έγινε ρητορεία ενός παλιάτσου ξεχασμένου στη μνήμη σου.
Αφού τα αστερια χάθηκαν και έπεσε η μορφή σου θα αρχίσω να γελάω μονος  και κάπου εκεί στο γέλιο μια γλυκιά λέξη θα βγει από μέσα μου με τα ματια κλειστά, μα ξέρω πως δεν θα είσαι εσύ.
 Εσύ έσβησες χάθηκε στο πρώτο φεγγάρι, σε κοίταξα μα δε μου γέλασες, σε άγγιξα μα ήσουν οπτασία.
Ξέρω σήμερα όπου και να ψάξω δε θα σε βρω πουθενά, έτσι είναι ματια μου οι αγάπες, σε μεθάνε  και σε παρασέρνουν μακρυά, στις πιο βαθιές θάλασσες στα κύματα που δε πρόφτασαν να έρθουν έστω και για λίγο, μάγεψε με ακόμα μια φορα και έλα να παίξουμε κρυφτό, γίνε αλμυρα στο σώμα μου  και κάψε τι καρδια μου, κρύψου βαθιά στα απωθημένα μου αν θέλεις να σε βρω...

Υγ: Ευχαριστώ την α.β, κίνητρο να γράψω ακόμη μια φορά.